σκέψεις & απόψεις....
Πριν χρόνια, σε μια πυρκαγιά σε ένα (μακρινό από εκεί όπου βρισκόταν) βουνό στο Πόρτο-Ράφτη, ένα εξάχρονο κοριτσάκι πήρε ένα ποτιστήρι, το γέμισε με νερό και προσπάθησε να βγει από την αυλόπορτα. Όταν το είδαν, το σταμάτησαν ασφαλώς, και το ρώτησαν πού πήγαινε. Απάντησε με το πιο σοβαρό ύφος του κόσμου "να σβήσω τη φωτιά". Η φωτιά δεν απειλούσε τότε το προσωπικό συμφέρον.
Η αίσθηση του κοινού καλού, του δημοσίου αγαθού που απειλείται και που πρέπει να το προστατεύσουμε όλοι μας υπάρχει μέσα μας έμφυτη. Κανείς δεν είχε κάνει μάθημα στο κοριτσάκι ακόμη για το δημόσιο συμφέρον.
Αυτό είναι που μας κάνει ανθρώπους, η αίσθηση ότι τα σημαντικότερα πράγματα ανήκουν από κοινού σε όλους, ότι όλοι μαζί πρέπει να τα προστατεύουμε, ότι τα χέρια είναι πιο δυνατά ενωμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου